سندرم پیریفورمیس | علل، علائم، تشخیص، فیزیوتراپی و تمرین درمانی سندرم پیریفورمیس | علل، علائم، تشخیص، فیزیوتراپی و تمرین درمانی کلینیک فیزیوتراپی رامتن

سندرم پیریفورمیس | علل، علائم، تشخیص، فیزیوتراپی و تمرین درمانی

نوشته شده توسط شنبه, 09 اسفند 1399 ساعت 08:41
این مورد را ارزیابی کنید
(1 رای)

بدن ما در نواحی مختلف و به دلایل مختلف دچار آسیب می شود. گاهی این آسیب ها از ابتدا با بروز علائمی از جمله درد نمایان شده و گاهی بعد از گذشت زمان و به تدریج علائم آن ها در بدن ظهور پیدا می کند. ناحیه نشمین گاه و لگن به دلیل استفاده مکرر و همچنین نشستن های طولانی، متحمل فشار شده و می تواند به مرور زمان دچار آسیب های مختلفی شود که یکی از این آسیب ها به عصب سیاتیک و فشردگی و گیر افتادن آن در زیر عضله پیریفورمیس مربوط شده و با دردها و ناراحتی های مختلفی همراه است. در این مقاله شما را با سندرم پیریفورمیس (Piriformis Syndrome) ، علائم، علل ایجاد و روش های تشخیص آشنا کرده و موثرترین روش های درمانی از جمله فیزیوتراپی را شرح خواهیم داد.

آناتومی عضله پیریفورمیس

در ناحیه انتهایی پشت لگن و درون نشیمنگاه، یک عضله کوچک مسطح و مثلثی شکل وجود دارد. این عضله از قسمت پایینی ستون فقرات تا قسمت بالایی استخوان ران کشیده شده و به گردش و چرخیدن لگن و همچنین پا به سمت خارجی ران کمک می کند. عضله پیریفورمیس اهمیت بسیار زیادی داشته، چرا که علاوه بر اینکه موجب چرخش و لگن و پا می شود، رشته ای از عصب سیاتیک نیز در زیر آن قرار گرفته است و از لگن تا نواحی تحتانی بدن ادامه پیدا می کند و در این مسیر به چندین شاخه نیز تقسیم می شود.

پیشنهاد میکنیم حتما بخوانید

سندروم پیریفورمیس چیست؟

چنانچه عصب سیاتیک در زیر عضله پیریفورمیس لگن، دچار آسیب شود، این آسیب با درد و ناراحتی های بسیاری در نواحی نشیمنگاه، لگن و ران همراه بوده و به این عارضه سندروم پیریفورمیس می گویند. این سندروم با گیر افتادگی عصب سیاتیک همراه بوده و عضله پیریفورمیس و ریشه و تنه عصب سیاتیک را درگیر کرده و می تواند به دلایل مختلفی در سنین مختلف اتفاق بیفتد.

دریافت تخفیف فیزیوتراپی در تهران
(*)
لطفا نام خود را وارد کنید
(*)
شماره تماس خود را وارد کنید
(*)
آدرس ایمیل خود را وارد کنید

علل ایجاد سندروم پیریفورمیس

همانطور که گفته شد به دنبال آسیب عصب سیاتیک در قسمت زیرین عضله پیریفورمیس، فرد با درد و ناراحتی های مختلفی در ناحیه نشیمنگاه، لگن و ران و پاها مواجه می شود. این آسیب می تواند به دلایل مختلفی اتفاق بیفتد. گاهی ممکن است به دلیل وجود یک عارضه درونی ایجاد شود و گاهی ممکن است به دلیل یک عامل بیرونی اتفاق بیفتد. به طور کلی این سندروم زمنی ایجاد می شود که عضله پیریفورمیس سفت و یا کوتاه شود و با تنگ شدن فضا، عصب سیاتیک نیز فشرده شود. در ادامه شایع ترین و اصلی ترین دلایل ایجاد این سندروم و همچنین عوامل تاثیرگذار بر روی آن را بررسی خواهیم کرد:

  1. فشارهای مکرر

    از آنجایی که این عضله هر روز مورد استفاده قرار می گیرد و در حال چرخش و حرکت است، تحت فشارهای مکرر قرار گرفته و با انجام تمرینات ورزشی و یا فعالیت های مکرر و بیش از حد، نشستن های طولانی مدت، بلند کردن یک جسم سنگین، بلا و پایین رفتن های مکرر از پله و همچنین دویدن های طولانی مدت دچار فشردگی شده و این فشردگی موجب گیر افتادگی عصب سیاتیک و بروز سندروم پیریفورمیس می شود.
  2. سوانح

    سوانح ورزشی، ضربه و فشار در یک تصادف، چرخش و حرکت ناگهانی لگن، سقوط از ارتفاع و... موجب آسیب دیدگی لگن و نشمینگاه شده و به دنبال این آسیب ها ممکن است، عصب سیاتیک و عضله پیریفورمیس نیز دچار آسیب شود.
  3. زخم و جراحات

    جراحات و زخم هایی که در ناحیه لگن و نشیمنگاه اتفاق افتاده و به صورت عمیق بوده ممکن است به عضله پیریفورمیس برسد و موجب ناراحتی و آسیب این عضله و البته عصب سیاتیک شود.
  4. بیماری ها

    بیماری ها و عوارضی از جمله آرتروز لگن، پوکی استخوان، عفونت و.. می توانند به مرور زمان منجر به آسیب شدید تر مفصل، عضلات و همچنین عصب سیاتیک شوند و در نهایت به سندروم پیریفورمیس و گیر افتادگی و آسیب عصب سیاتیک ختم شوند.
  5. سن

    افزایش سن موجب تشدید آسیب های ایجاد شده در این نواحی و همچنین بروز آسیب های جدید می شود و به دلیل تضعیف شدن عضلات و مفصل ممکن است با کوچکترین ضربه و فشار فرد دچار آسیب عضلانی و یا عصبی شود.
  6. عوامل مادرزادی

    برخی از بیماری ها و نقوص ژنتیکی که از دروان شکل گیری جنین همراه او هستند، با تولد جنین ممکن است، تشدید شوند و در سنین بالاتر و به مرور زمان موجب ایجاد ناراحتی هایی از جمله گیر افتادگی عصب سیاتیک و بروز سندروم پیریفورمیس شوند.

علائم سندروم پیریفورمیس

این عارضه نیز مانند سایر عوارض ایجاد شده در بدن با علائم و نشانه هایی همراه می باشد و موجب بروز ناراحتی و مشکلاتی در نواحی لگن و ران می شود که بعد از بروز این ناراحتی ها باید فورا به پزشک مراجعه شود. شایع ترین علائم سندرم پیریفورمیس عبارتند از:

  1. بروز درد های مزمن در ناحیه پشت لگن و باسن و انتشار این درد به نواحی تحتانی از جمله ران و کمر
  2. افزایش درد به هنگام نشستن های طولانی و یا چمباتمه زدن
  3. احساس درد در ناحیه لگن همراه با مشکل در دفع ادرار و مدفوع
  4. احساس درد در ناحیه آلت تناسلی
  5. احساس درد در باسن و لگن به هنگام بلند شدن از خواب
  6. درد افزایشی لگن هنگام چرخش داخلی ران و نزدیک شدن آن به بدن و همچنین خم کردن آن
  7. درد در ناحیه پشت باسن با اعمال فشار در آن ناحیه
  8. تورم در ناحیه ران و لگن
  9. اختلال حرکتی در ران به هنگام تکان دادن پا
  10. عدم تعادل به هنگام ایستادن و راه رفتن

روش های تشخیص سندروم پیریفورمیس

با بروز علائم و نشانه هایی از جمله ضعف، درد، ناتوانی و همچنین محدودیت حرکتی در ناحیه لگن و ران، فرد برای تشخیص بیماری و عارضه ایجاد شده و همچنین بررسی و اطلاع از علت ایجاد آن، جهت درمان مناسب به پزشک متخصص ارتوپدی مراجعه کرده و پزشک نیز با انجام آزمایشات متنوع، علت ایجاد عارضه، نوع آن، ناحیه آسیب دیده لگن و ران و ... را به دقت بررسی کرده و جهت درمان مناسب اقدام می کند. آزمایشات و روش های تشخیصی سندروم پیریفورمیس شامل موارد زیر می شوند:

  1. بررسی سوابق آسیب و بیماری ها: ابتدا پزشک جهت اطلاع از وضعیت سلامت بیمار، پرونده پزشکی و سوابق بیمار را مورد بررسی قرار می دهد.
  2. بررسی های فیزیکی با انجام حرکت مختلف: پزشک بعد از بررسی سوابق پزشکی فرد، جهت سنجش میزان درد و تورم ناحیه آسیب (ران، لگن و نشیمن گاه) دیده را لمس و مشاهده کرده، همچنین با تکان دادن پا در جهات مختلف، میزان آسیب و ناراحتی ایجاد شده را نیز می سنجد.
  3. عکس برداری با اشعه ایکس: پزشک به منظور مشاهده ناحیه آسیب دیده ران و لگن و همچنین مشاهده و اطلاع از زوائد استخوانی و بررسی مشکلات دیگر از جمله عفونت ها و تومورها با استفاده از اشعه ایکس، از مفصل لگن و ران (نشیمنگاه) عکس می گیرد.
  4. سی تی اسکن: سی تی اسکن یا اسکن یا عکاسی به روش سه بعدی نسبت به اشعه ایکس، روش تشخیص دقیق تری بوده و می تواند تا حدودی جزئیات آسیب عضله، بافت ها و محل آسیب دیده را نیز نشان دهد.
  5. ام آر آی: ام آر آی نسبت به سایر روش های تشخیصی دقیق تر و واضح تر بوده و پزشک با استفاده از آن، ناحیه آسیب دیده لگن و ران (عضله پیریفورمیس واقع در نشیمنگاه) را به طور واضح و دقیق تری بررسی کرده و میزان آسیب وارد شده، علت آن و همچنین میزان فشردگی و آسیب وارد شده به عصب سیاتیک را نیز می سنجد. این روش می تواند، آسیب و عوارض پنهانی که با آزمایشات دیگر قابل شناسایی نیستند را نیز به پزشک نشان دهد.
  6. هدایت عصبی: این روش تشخیصی در رابطه با عصب ها (عصب سایتیک) بوده و به بررسی آسیب و فشردگی و اختلالات موجود در عصب سیاتیک می پردازد. در این این آزمایش پزشک قدرت و سرعت سیگنال های عصبی را به خوبی بررسی کرده و در صورت اختلال در سیگنال ها متوجه می شود که عصب سیاتیک دچار آسیب و فشردگی شده است.
  7. الکترومیوگرافی یا تست عصب: پزشک با استفاده از این تست، میزان فعالیت الکتریکی عصب سیاتیک و همچنین انتقال دادن پیام به عضلات ران و لگن را در هنگام انقباض و یا شل شدگی اندازه گرفته و می سنجد.

روش های درمان سندروم پیریفورمیس

گیر افتادگی عصب سیاتیک و آسیب آن در ناحیه انتهایی و پشتی لگن (نشمینگاه) نیز مانند سایر عوارض قابل درمان بوده و پزشک بعد از بررسی علائم و مشکلات و همچنین میزان فشردگی عصب و آسیب عضله، روش درمانی مناسب را تجویز کرده و اقدام به درمان می کند. روش های درمان سندرم پیریفورمیس عبارتند از:

  1. درمان های اولیه سندروم پیریفورمیس

    درمان های اولیه ممکن است قبل از مراجعه به پزشک انجام شوند و گاهی نیز بعد از مراجعه به پزشک در کنار سایر روش های درمانی انجام می گیرند. باید گفت این روش ها به تنهایی کافی نبوده و فقط در صورتی که کنار سایر روش ها مورد استفاده قرار بگیرند، بر روی بهبودی وضعیت فرد تاثیر مثبتی خواهند داشت:
    1. مصرف دارو

      همانطور که می دانید، یکی از روش های همیشگی درمانی که باید تجویز پزشک و تحت نظر او انجام شود، دارو درمانی یا مصرف دارو می باشد. در این روش دوزهای تعیین شده از داروها و قرص های ضد درد، ضد التهاب و تسکین دهنده عضلات و کاهش دهنده خشگی و گرفتگی عضلانی زیر نظر پزشک مربوطه مصرف شده و در نهایت موجب بهبود وضعیت درد و تورم نشیمنگاه (باسن) کشاله ران و لگن می شود. این داروها شامل گروه NSAID (آسپیرین، ایبوپروفن و ناپروکسن) می شوند.
    2. ماساژ درمانی

      یکی دیگر از روش های درمانی که در خانه نیز به صورت های مختلف انجام می گیرد، ماساژ درمانی می باشد. این روش با استفاده از با آب ولرم و گرم، پمادهای ضد درد و التهاب، روغن های گیاهی، کمپرس گرم و... نیز می تواند صورت بگیرد و موجب بهبود ناراحتی های موجود در نواحی نشیمنگاه (ران و لگن) شده و به کاهش درد و تورم موجود در این نواحی و همچنین بهبود بافت های عصبی سیاتیک کمک می کند.
  2. تزریق

    یکی از بخش ها و روش های درمانی این عارضه، تزریق موضعی می باشد. در صورتی که درد در ناحیه نشیمنگاه و لگن بی وقفه و پیوسته باشد، ممکن است پزشک از روش تزریق موادی مانند استروئید، بی حسی، لیدوکائین و...استفاده کند و منجر به کاهش درد عضلانی شود.
  3. فیزیوتراپی ران و لگن جهت درمان سندروم پیریفورمیس

    بخشی از درمان های توانبخشی لگن که توسط فیزیوتراپیست و دستگاه های پیشرفته در کلینیک فیزیوتراپی انجام می شود، مربوط به روش های دستی، غیر دستی و تمرینات ورزشی و فیزیوتراپی می باشد. این متدها به درمان آسیب های ایجاد شده در لگن، باسن از جمله سندروم عضله پیریفورمیس پرداخته و با تحریک و ترمیم بافت های آسیب دیده این عضله (تاندون ها، عصب ها و همچنین رباط ها) موجب افزایش گردش خون در این بافت شده و به کاهش تورم و التهاب، کاهش و تسکین درد، کاهش و رفع اسپاسم و خشکی عضلات لگن، افزایش انعطاف پذیری، حفظ تعادل (هنگام ایستادن و راه رفتن)، بهبود سریع درد و ناراحتی های مفصل ران و لگن، گیر افتادگی عصب سیاتیک و همچنین سایر آسیب های مرتبط با آن کمک می کند. لازم به ذکر است که روش های فیزیوتراپی با توجه به نوع، شدت آسیب عصب سیاتیک و سندروم پیریفورمیس و ... مورد استفاده قرار می گیرند و شامل متدهای نوین و مختلفی می شوند. هر چه قدر آسیب و فشردگی عصب سیاتیک و عضله پیریفورمیس شدیدتر و حاد تر باشد، تعداد تکنیک ها و روش های مورد استفاده نیز بیشتر خواهد بود. این تکنیک ها عبارتند از:
    1. شاک ویو تراپی

      در این روش درمانی فیزیوتراپیست یا متخصص طب فیزیکی با اعمال جریان الکتریکی کنترل شده به ناحیه آسیب دیده ستون فقرات (لگن و ران)، موجب کاهش درد و التهابات و در نهایت بهبودی مفصل و همچنین عضله آسیب دیده پیریفورمیس شده و از بروز و تشدید آسیب عصب سیاتیک، سندروم عضله پیریفورمیس و عوارض بعدی آن جلوگیری می کند.
    2. تحریکات الکتریکی

      این تکنیک با اعمال جریان الکتریکی و انتقال آن توسط الکترودها در ناحیه لگن و ران همراه بوده و موجب ترمیم و بهبود بافت های آسیب دیده عضله پیریفورمیس شده و همچنین می تواند به افزایش جریان خون در بافت های آسیب دیده و همچنین افزایش دامنه حرکتی، انعطاف پذیری ران و لگن و همچنین کاهش فشار عصب سیاتیک کمک کند. البته ناگفته نماند این روش درمانی از بروز آسیب های بیشتر و جدیدتر نیز جلوگیری کرده و بعد از جراحی نیز می تواند به بهبود سریع تر و بازگشت عملکرد ران و لگن کمک کند.
    3. لیزر تراپی

      فیزیوتراپیست در این تکنیک با تاباندن اشعه و نور لیزر بر روی محل آسیب دیده ران و لگن و نفوذ این اشعه ها به داخل بافت ها، به بالا بردن جریان و گردش خون، تحریک و ترمیم بافت ها و همچنین کاهش تورم، کاهش درد و اسپاسم های عضلانی و فشردگی عصب کمک کرده و علاوه بر اینکه موجب بهبود وضعیت فرد می شود، از پیشروی سندروم و آسیب عضله پیریفورمیس نیز جلوگیری می کند.
    4. مگنت تراپی

      یکی از روش های درمانی کاربردی و موثر فیزیوتراپی و توانبخشی که می تواند، موجب کنترل و بهبود وضعیت لگن، ران و همچنین عصب سیاتیک و عضله پیریفورمیس شود، مگنت تراپی یا همان ایجاد میدان مغناطیسی در بدن می باشد. این روش درمانی به بالا بردن سطح انرژی کمک کرده و با سوخت و ساز بهتر بدن موجب شادابی، سرحالی، کاهش درد و خستگی و... می شود. در این روش فیزیوتراپیست با اعمال و انتقال امواج مغناطیسی به داخل بدن بیمار به تحریک بافت های آسیب دیده بدن از جمله بافت های عضله پیریفورمیس لگن و ران پرداخته و با ایجاد میدان مغناطیسی در بدن به بهبود و ترمیم این عضله و گیر افتادگی و آسیب عصب سیاتیک کمک می کند.
    5. سرما و گرما درمانی

      یکی دیگر از تکنیک موثر درمانی فیزیوتراپی که در خانه نیز با استفاده از کمپرس ها صورت می گیرد، استفاده از سرما درمانی و گرما می باشد. این درمان به روش های مختلف توسط کمپرس و دستگاه ها انجام شده و فیزیوتراپیست با استفاده از کمپرس های سرد و گرم در ناحیه آسیب دیده نشیمنگاه و لگن به کاهش درد و افزایش جریان خون و بهبود بافت های آسیب دیده کمک کرده و در نهایت موجب بهبودی وضعیت لگن، ران و باسن (نشیمن گاه) و کاهش درد عصب سیاتیک می شود.
    6. اولتراسوند تراپی

      در این روش فیزیوتراپیست با استفاده از امواج فراصوت کنترل شده به درمان آسیب دیدگی های ران و لگن پرداخته و موجب بهبود بافت ها و عصب گیرافتاده سیاتیک می شود. امواج فراصوت توسط دستگاه اولتراسوند به صورت عمقی وارد بافت ها و نواحی دردناک و آسیب دیده بدن می شوند و در نهایت به کاهش درد و تورم و همچنین ترمیم و بهبود آسیب دیدگی عضله پیریفورمیس و آسیب عصب سیاتیک کمک می کنند.
    7. درای نیدلینگ

      این روش درمانی با استفاده از سوزن بلند و باریک انجام می گیرد. فیزیوتراپیست این سوزن را چندین مرتبه در یک ناحیه (نواحی حساس و نقاط ماشه ای بدن و باسن و لگن) و به صورت عمقی فرو می برد و به تحریک و بهبود بافت های عضله پیریفورمیس و عصب سیاتیک کمک می کند. در نهایت موجب تسکین درد و تورم لگن و بهبود وضعیت گیرافتادگی عصب و سندروم پیریفورمیس می شود.
    8. الکتروآکوپانکچر

      تکنیک الکتروآکوپانکچر یا همان طب سوزنی الکتریکی می تواند، به بهبود وضعیت تحلیل رفتگی مفاصل و غضروف ها بپردازد و از پیشروی سندروم پیریفورمیس جلوگیری کند. در این روش ابتدا فیزیوتراپیست دستگاه را تنظیم کرده و یکی از سوزن ها را دقیقا در نقطه درمان (عضله پیریفورمیس) و سوزن بعد را نزدیک آن فرو می برد. با رسیدن سوزن ها به عمق مورد نظر، الکترودهایی را به سوزن ها متصل کرده و دستگاه را به الکترودها وصل می کند. سپس دستگاه را روشن کرده و نیرو و جریان الکتریکی کنترل شده را از طریق سوزن به عضله پیریفورمیس انتقال می دهد و موجب تحریک عصب سیاتیک، بافت های آسیب دیده این عضله و کاهش درد می شود.
    9. کایروپراکتیک

      کایروپراکتیک نوعی ماساژ بوده که توسط حرکات دست فیزیوتراپیست انجام می گیرد و موجب بهبود وضعیت جریان و گردش خون، تحریک و ترمیم بافت ها عضلات آسیب دیده از جمله عضله پیریفورمیس و عصب سیاتیک شده و به کاهش درد و تورم مفصل ران، لگن و باسن نیز کمک می کند.
    10. تمرین درمانی و تمرینات ورزشی

      بخشی از خدمات و تکنیک های فیزیوتراپی به تمرینات و حرکات ورزشی اختصاص دارد که این تکنیک های شامل تکنیک های کششی و تقویتی می شوند و به بهبود درد، اسپاسم عضلانی و سایر ناراحتی های ایجاد شده در ران، لگن و نواحی تحتانی کمک می کنند. این تکنیک با توجه به وضعیت بیمار، به صورت فعال و یا غیر فعال انجام می گیرند. در ادامه چند تمرین موثر در بهبود عوارض ناشی از سندروم پیریفورمیس در باسن، لگن و ران را به شما معرفی خواهیم کرد:
      • حرکات کششی روی زمین

        ابتدا روی زمین و در ۳۰ سانتی متری یک دیوار دراز بکشید. دست ها را در طرفین بدن قرار دهید. (کف دست ها باید روی زمین باشد.) پاها را به سمت بالا کشیده و پاشنه پاها را به دیوار تکیه دهید. در همین وضعیت یکی از زانوها را روی زانوی دیگر قرار داده و حدود ۲۰ ثانیه در این وضعیت بمانید. سپس پاها را پایین آورده و این تمرین را مجددا تکرار کنید.
      • کشش عضلات خم کننده لگن

        برای انجام این تمرین روی زمین یک بالشت نرم قرار دهید و سپس جهت کشش عضله خم کننده لگن در سمت راست بدن، روی زمین به شکل زانو زده قرار بگیرید و یکی از پاها را از زانو خم کنید و جهت حفظ تعادل به سمت جلو آورده و زانوی پای عقب را روی بالشت قرار دهید. کمر خود را در حالت عادی و نرمال نگه داشته و وزن بدن را به سمت جلو بیاندازید. روی حرکت لگن تمرکز کنید. (باید در ناحیه جلوی سمت چپ لگن احساس کشش داشته باشید.) روزانه حدود ۲ ست سه تایی این تمرین را انجام دهید.
      • کشش عضله پیریفورمیس

        برای انجام این تمرین ابتدا روی زمین دراز کشیده و سپس مچ پای راست را روی زانو پای چپ قرار دهید و پای چپ خود را به سمت سینه بیاورید. بهتر است برای بالا بردن زانو دست ها را روی ناحیه پشتی ران خود قرار دهید. در این حالت باید در باسن و لگن سمت راست خود احساس کشش داشته باشید. حدود چند ثانیه در این حالت بمانید و این تمرین را حدود ۲ ست ۲ تایی با هر پا و به طور جداگانه تکرار کنید.
      • پل

        برای انجام این تمرین روی زمین دراز کشیده و زانوهایتان را خم کنید. (کف پا باید روی زمین بماند.) عضلات شکم را منقبض کرده و کمر، باسن و لگن را از روی زمین بلند کنید. باید کمر، باسن و سر زانوها در یک خط قرار بگیرند. حدود ۵ ثانیه در این وضعیت قرار گرفته و این تمرین را در ۲ ست ده تایی انجام دهید.
      • بالا بردن پا به صورت صاف

        برای انجام این تمرین ابتدا روی زمین و به پشت دراز بکشید و یکی از پاها را خم کنید. در همین وضعیت پای دیگر را صاف کنید و عضلات ران خود را نیز سفت و منقبض کنید. در همین حالت پا را بالا ببرید و حدود ۳۰ سانتی متر از زمین فاصله دهید. ۳ تا ۵ ثانیه در این وضعیت بمانید. خیلی آرام پای خود را پایین آورده و مجددا این حرکت را با پای دیگرتان نیز انجام دهید.
      • کشش عضله چهار سر ران در حالت دمر

        برای انجام این تمرین ابتدا در حالت دمر بر روی تشک و یا تخت قرار بگیرید. زانوی خود را از پشت خم کرده و با دست خود از پنجه و انگشتان پا و یا قوزک و مچ پا بگیرید و در همین حالت پای خود را به سمت باسن بیاورید. (این کار را تا جایی انجام دهید که در قسمت جلوی ران کشش احساس شود.) دقت کنید که زانو هایتان به هم چسبیده باشند. بعد از چند ثانیه به آرامی پا را شل کرده و پایین بیاورید. این تمرین را مجددا انجام دهید.
      • کشش همسترینگ در حالت خوابیده

        برای انجام این تمرین ابتدا روی زمین دراز کشیده و یکی از پاهای خود را از زانو خم کنید. باید کف پا روی زمین بماند. در حرکت بعد، پای دیگر را بلند کرده و به صورت صاف و مستقیم، تا جای ممکن بالا نگه دارید. یک طناب یا کش را از پشت پنجه پا رد کرده و به کمک دستان خود، کش یا طناب را بکشید. باید در پشت زانو و ران خود کمی کشش احساس کنید. بعد از ۶۰ ثانیه پا را پایین آورده و کمی استراحت کنید. پس مجدد این تمرین را با پای دیگر انجام دهید.
      • دور کردن لگن از بدن

        برای انجام این تمرین به پهلو دراز کشیده و پای زیرین خود را از زانو خم کنید. پای دیگر را بلند کرده و عضللات ران را منقبض و سفت کنید. پا را به صورت صاف و کشیده بالا نگه داشته و به آرامی به پای دیگر نزدیک کنید و مجددا بالا ببرید. چندین مرتبه این حرکت را انجام دهید. سپس به پهلوی دیگر خوابیده و مجددا این تمرین را انجام دهید. (این تمرین را روزانه در ۲ ست ۲۰ تایی تکرار کنید.)
      • بالا بردن زانو تا سینه

        برای انجام این تمرین ابتدا روی زمین دراز کشیده و پاهای خود را به صورت صاف و کشیده روی زمین قرار دهید. سپس یکی از پاها را به کمک دستان و در حالی که از ناحیه زانو خم شده است، به سمت قفسه سینه خود بکشید. حدود چند ثانیه در این وضعیت بمانید. در این وضعیت کمی کشش در ران و لگن احساس خواهید کرد. به آرامی پای خود را پایین آورده و مجددا این تمرین را با پای دیگر انجام دهید. (دقت داشته باشید پایی که روی زمین است، باید تا آخر تمرین صاف و کشیده بماند.)
      • جراحی نشمین گاه جهت بهبود سندروم پیریفورمیس

        یکی از روش های درمانی که به عنوان آخرین گزینه از آن استفاده می شود، روش تهاجمی جراحی می باشد. این روش شامل تکنیک های مختلفی می شود که با توجه به وضعیت آسیب دیدگی عصب سیاتیک و صلاح دید بیمار انجام می گیرند. معمولا بعد از اینکه بیمار تحت درمان های فیزیوتراپی قرار گرفت و با گذشت چندین جلسه همچنان بهبودی حاصل نشد و درد نیز تشدید شد، پزشک مجبور می شود، از روش جراحی استفاده کند. در این روش جراح به صورت های مختلف سعی می کند تا مشکل عصب را برطرف سازد و عامل فشار و آسیب عصب را از بین ببرد و عصب را آزاد سازد.

سوالات متداول

  1. این عارضه در بین چه کسانی شایع تر می باشد؟

    این عارضه ممکن است برای هر شخص اتفاق بیفتد. البته درجه و میزان فشردگی عصب و درد و ناراحتی آن در افراد مختلف متفاوت می باشد و بعضی افراد دچار ناراحتی بیشتر می شوند. این عارضه در بین افراد زیر شایع تر بوده و بیشتر اتفاق می افتد:
    • افرادی که در مدت زمان طولانی روی سطوح سفت و سخت می نشینند.
    • افرادی که با اندام تحتانی خود فعالیت‌های بدنی و ورزشی ناگهانی و شدید انجام می دهند.
    • افرادی که در ناحیه کمر و لگن جراحی انجام داده اند.
    • افرادی که دچار مشکلات خواب هستند.
    • افرادی که دچار ضعف های عضلانی و بیماری هایی از جمله پوکی استخوان، آرتروز لگن و سندروم مورتون هستند.
    • افرادی که دچار اضافی وزن بیش از حد هستند و نمی توانند به خوبی راه بروند.
  2. چگونه می توان از بروز این عارضه و تشدید آن تا حد زیادی جلوگیری کرد؟

    با انجام برخی از نکات می توان از بروز این عارضه و تشدید آن تا حد زیادی جلوگیری کرد که این نکات عبارتند از:

    1. پرهیز از نشستن های طولانی مدت و نشستن روی سطوح سفت و سخت
    2. پرهیز از انجام فعالیت های ورزشی ناگهانی و شدید و مکرر
    3. پرهیز از انجام ورزش بدون آماده سازی قبل و گرم کردن بدن
    4. کنترل وزن و جلوگیری از افزایش بیش از حد وزن
    5. مراجعه به فیزیوتراپیست در صورت بروز ناراحتی های آسیب های قبل
    6. تکمیل دوره فیزیوتراپی و درمانی
خواندن 2428 دفعه

نظر دادن

Make sure you enter all the required information, indicated by an asterisk (*). HTML code is not allowed.