روتاتور کاف | تشخیص پارگی، علل، علائم و روشهای درمان پارگی روتاتور کاف

شانه از مفاصل حساسی بوده که همواره دچار آسیب و درد می شود. علل ایجاد آسیب های شانه متفاوت می باشد. یکی از آسیب های ایجاد شده شانه که جزء رایج ترین و شایع ترین آسیب ها می باشد، پارگی های روتاتور کاف (Rotator cuff) و تاندون های شانه می باشد که می تواند به صورت ناگهانی و یا به تدریج ایجاد شود. در این مقاله شما را با آسیب های مربوط به روتاتور کاف، علل و علائم آن آشنا کرده و به بررسی روش های درمانی از جمله نرمش، فیزیوتراپی و جراحی های آن می پردازیم.

روتاتور کاف شانه چگونه پاره می شود؟

مفصل شانه با توجه به شکل آناتومیک خود از مفاصل ناپایدار بدن است. این مفصل به دلیل بزرگ بودن سراستخوان بازو و قرار گرفتن آن در حفره کوچک و کم عمق گلنوئید از پایداری زیادی برخوردار نمی باشد. بخش پایدار مفصل شانه مربوط به رباط ها و عضلات اطراف آن می شود که مهم ترین عضله و عامل اصلی پایداری نسبی مفصل شانه عضلات روتاتور کاف می باشند. گاهی اوقات به هنگام وارد شدن ضربه به شانه، تاندون های عضلات روتاتور کاف دچار پارگی می شوند. هنگامی که روتاتور کاف شانه آسیب می بیند و پاره می شود، تاندون روتاتور بین استخوان های بازو و اسکاپولا گیر می کند. همچنین اگر در این حالت دست ها را به بالای سر ببرید ممکن است فشردگی نیز در ناحیه روتاتور ایجاد شود. با ایجاد فشردگی شدید تاندون ها به طور ناگهانی پاره می شوند. البته در سنین بالاتر (بالای 40 سال) این پارگی متفاوت خواهد بود. در سنین بالا فشردگی تاندون در ابتدا با شدت کم صورت گرفته و به مرور زمان پارگی های خفیفی در تاندون روتاتور کاف می کند. این آسیب و پارگی خفیف در اثر ضربه های مکرر به تدریج شدید می شوند. در این سنین به دلیل کاهش خون رسانی به تاندون ها، تاندون ها ضعیف تر می شوند و می توانند به راحتی پاره شوند. همچنین قابلیت ترمیم تاندون ها کاهش می یابد. در بزرگسالان آسیب روتاتور کاف بیشتر و شایع تر می باشد و با کوچکترین فشار به شانه ممکن است فرد دچار این عارضه شود.

علائم پارگی و آسیب های روتاتور کاف

پارگی و آسیب های روتاور کاف شانه با علائم و نشانه هایی همراه است. به هنگام مشاهده این علائم برای تشخیص و درمان لازم باید به پزشک ارتوپد(متخصص ارتوپدی) مراجعه کرد. مهم ترین نشانه های این عارضه عبارتند از:

1. درد شدید در ناحیه شانه

   این درد با بردن دست به سمت بالا بیشتر می شود و ممکن است به تدریج بعد از مدتی دیگر فرد قادر به بالا بردن دست تا بالای سر نباشد. درد شانه به هنگام پارگی روتاتور کاف با علائم دیگری نیز همراه است.

2. صدا دادن شانه

   هنگام درد و حرکت دست ممکن است در شانه صدا ایجاد شود.

3. ضعف و ناتوانی

   ممکن است به هنگام بالا بردن دست، به بالای سر، دست دچار ضعف و ناتوانی شود.

4. التهاب مفصل

   التهاب مفصل و کاهش دامنه ی حرکتی شانه و خشکی و سفتی شانه نیز از دیگر علائم آسیب های روتاتور کاف شانه و پارگی آن می باشند.

5. لاغر شدن عضلات اطراف شانه

   یکی دیگر از این علائم ضعیف شدن و یا لاغر شدن عضلات در اطراف شانه می باشد.

6. تیر کشیدن نواحی جلویی شانه و بازو

   در پارگی های روتاتور به طور معمول ممکن است ناحیه جلویی شانه و یا بازو تیر بکشد. این درد در ابتدا خفیف بوده و فقط با بالا بردن دست احساس می شود اما به تدریج شدت می گیرد، طوری که در زمان استراحت نیز فرد دچار درد در شانه خود می شود. در صورت مشاهده این علائم برای تسکین درد، کاهش درد، بررسی علت و همچنین درمان آن باید حتما به متخصص ارتوپدی مراجعه کرد.

علل پارگی و آسیب های روتاتور کاف

همانطور که گفتیم شانه مفصل آسیب پذیر و حساس بدن و همچنین مفصل ناپایداری است و می تواند به علل مختلف دچار آسیب و پارگی شود:

1. فشار و یا ضربه ناگهانی در طی انجام فعالیت ها

   این مفصل به دلیل تحرک، خم و راست شدن، چرخش ها در طول انجام فعالیت های سنگین و یا فعالیت های ورزشی می تواند با کوچکترین فشار و یا ضربه ای دچار آسیب شود.

2. کشیدگی بیش از حد

   کشش بیش از حد شانه در حرکات ورزشی و یا به طور ناگهانی و همچنین با انجام بعضی از فعالیت ها و یا در سوانحی از جمله تصادفات باعث ایجاد پارگی روتاتور کاف شانه می شود.

3. کارهای تکراری

   انجام فعالیت های مداوم و تکراری با شانه می تواند باعث ایجاد پارگی روتاتور کاف شانه شود.

4. فشارهای خفیف و تدریجی اما مداوم و مکرر

   اگر بر ناحیه شانه فشار های کم شدت و خفیف به صورت مکرر وارد شود، در طولانی مدت و به تدریج موجب ایجاد پارگی روتاتور کاف شانه می شود.

5. قرار گرفتن شانه در وضعیت نامطلوب

   اگر به هنگام کار، فعالیت ورزشی و همچین استراحت و خواب، شانه در وضعیت مناسب خود قرار نگیرد، فرد به تدریج دچار پارگی روتاتور کاف شانه می شود.

6. افزایش سن

   افزایش سن باعث ضعف تاندون ها و کاهش جریان خون در تاندون شده و در نتیجه باعث آسیب پذیرتر شدن تاندون ها و پارگی آن ها (پارگی روتاتور کاف) می شود.

7. استخوان سازی در جای اشتباه

   اگر استخوان سازی در مفصل شانه اشتباه و نابه جا باشد، ممکن است شانه دچار پارگی و آسیب روتاتور شود.

تشخیص پارگی روتاتور کاف

این عارضه و آسیب های کشیدگی پارگی روتاتور کاف شانه توسط پزشک و فیزیوتراپیست و با انجام تست های فیزیکی و همچنین آزمایش های مختلف قابل تشخیص می باشد. این آزمایش ها و تست ها عبارتند از:

1. بالا بردن دست بیمار

   فیزیوتراپیست یا پزشک دست بیمار را بلند کرده و به سمت سر بیمار در جهت بالا می برد. اگر بیمار نتوانست دست خود را بالا ببرد و دچار درد و ضعف و ناتوانی در شانه و دست شد مشخص می شود که احتمال مبتلا شدن به عارضه پارگی و آسیب روتاتور کاف شانه در بیمار وجود دارد.

2. انجام آزمایشات

   بعد از انجام تست های فیزیکی و در صورت مشکوک بودن بیمار به این عارضه، فیزیوتراپیست یا پزشک اقدام به آزمایشاتی می کنند. یکی از این آزمایش ها انجام ام ار آی می باشد. این آزمایش به دو صورت با تزریق و بدون تزریق انجام می شود. روش بدون تزریق درد نداشته اما دقت کمتری نسبت با تزریق دارد. یکی دیگر از آزمایشات انجام سی تی اسکن می باشد البته این روش زمانی انجام می شود که کشیدگی و پارگی روتاتور با شکستگی همراه باشد.

هزینه جراحی روتاتور کاف

در جراحی روتاتور کاف شانه، نیز عواملی بر هزینه تاثیر می گذارند. این عوامل عبارتند از:

• مهارت جراح و دستمزد جراح.
• روش جراحی ( باز، نیمه باز، آرتروسکوپی)
• محل جراحی (مراکز درمانی خصوصی و کلینیک ها)
• مدت زمان بستری بیمار
• داروهای ضد درد و داروهای بیهوشی
• بیمه

روش های درمان پارگی روتاتور کاف شانه

1. تمرینات نرمشی و ورزش

   بخش مهمی از درمان های آسیب و پارگی روتاتور کاف شانه مربوط به انجام تمرینات ورزشی و نرمشی مناسب می باشد. در پارگی های خفیف، متوسط و حتی نسبتا بزرگ یکی از موثرترین روش های درمانی انجام این تمرینات می باشد و البته بعد از جراحی ترمیم تاندون های روتاتور کاف شانه نیز این تمرینات برای بهبود سریع بیمار و کاهش درد و جلوگیری از اسپاسم های عضلانی و همچنین بهبود دامنه حرکتی شانه بسیار مناسب و لازم است و تقریبا بعد از گذشت 12 هفته از جراحی ترمیم تاندون های روتاتور کاف شانه و تحت نظر فیزیوتراپیست شروع خواهد شد که گاهی دیرتر از این زمان و حدود 4 ماه بعد از جراحی شروع می شوند. این تمرینات ورزشی شامل تمرینات قدرتی در جهت تقویت عضلات و تمرینات کششی و انعطاف پذیری در جهت بازگشت دامنه حرکتی شانه و جلوگیری از آسیب ها می شوند. تمرینات تقویتی و کششی به کاهش دردهای عضلانی شانه و همچنین بهبود آن کمک بسیاری می کنند. این تمرینات عبارتند از:

   1. کشش های کراس اور

      ابتدا درحالی که ایستاده اید، شانه ها را شل کرده و بازوی آسیب دیده را به آرامی به سمت قفسه سینه بیاورید و موازی با سطح زمین نگه دارید و تاجای ممکن آن را بکشید. 30 ثانیه در این وضعیت بمانید و سپس به آرامی بازو و دست خود را پایین بیاورید. می توانید این تمرین را با دست دیگر خود نیز انجام دهید. دقت کنید در طول تمرین آرنج کشیده نشود و فشاری روی آن نیاید. چندین مرتبه (حدود 4 مرتبه و 5 تا 6 روز در هفته) طبق تجویز فیزیوتراپیست این تمرین را انجام دهید و اگر در حین تمرین احساس درد داشتید تمرین را متوقف کرده و حتما با فیزیوتراپیست خود صحبت کنید.

   2. چرخش داخلی خارجی

      در تمرین چرخش داخلی ابتدا یک چوب دستی بردارید و بایستید سپس چوب دستی را با یک دست و از سمت پشت بدن ( پشت کمر) بگیرید و با دست دیگر انتهای آن را بگیرید و چوب را موازی با زمین نگه دارید. در این حالت یکی از دستان شما از آرنج کمی خم شده و دست دیگر کاملا صاف می باشد. تا جایی که می توانید چوب دستی را بکشید البته نباید در شانه درد احساس شود. 30 ثانیه در این حالت بمانید و سپس به آرامی با یک دست چوب دستی را رها کنید و دست ها را پایین آورده و شل کنید. سپس این تمرین را دوباره انجام دهید و جای دست ها را عوض کنید. دقت داشته باشید هنگام انجام این تمرین خم نشوید و یا نچرخید. در تمرین چرخشی تمامی مراحل را به طوری انجام دهید که دست به سمت جلو و در ناحیه شکم و سینه باشد. این تمرین ها را حدود 4 مرتبه و 5 تا 6 روز در هفته برای هر سمت تکرار کنید.

   3. حرکت آونگی یا پاندولی

      ابتدا بایستید و درحالی که دست خود را روی سطحی مانند میز یا اپن کوتاه قرار داده اید، بدن خود را به سمت جلو خم کنید و دست دیگر را (دست آسیب دیده) آویزان نگه دارید. سپس همانند آونگ و به آرامی دست خود را به سمت جلو عقب ببرید و دست را تاب دهید. سپس دست را به سمت راست و چپ نیز تاب دهید و با یک حرکت دوار این حرکت را انجام دهید. می توانید این تمرین را با دست دیگر نیز انجام دهید. دقت داشته باشید در هنگام انجام این تمرین پشت شما صاف باشد و زانوها قفل نشوند. این تمرین را حدود 2 ست 10 تایی و 5 تا 6 روز در هفته انجام دهید.

   4. کشش در حالت خوابیده

      برای انجام این تمرین ابتدا باید روی یک سطح صاف و محکم مانند زمین، تخت و به سمت پهلو طوری دراز بکشید که شانه آسیب دیده زیرتان قرار بگیرد. سپس بازو را خم کنید و دست را بالا بیاورید طوری که دست عمود بر زمین باشد(می توانید زیر سر خود بالشت قرار دهید.) با کمک دست دیگر دست آسیب دیده را فشار داده و به سمت پایین بیاورید. زمانی که پشت کتف و شانه حس کشیدگی داشتید، فشار را متوقف کرده و 30 ثانیه در این حالت بمانید سپس به آرامی به حالت اول خود برگردید. هنگام انجام این تمرین دقت داشته باشید که مچ دست را خم نکنید و یا بر روی مچ دست فشار نیاورید. این تمرین را هر روز و حدود 3 ست 4 تایی انجام دهید.

   5. چرخش خارجی دست در زاویه 90 درجه

      در این تمرین ابتدا مقابل در ایستاده و سپس با کمک یک کش پیلاتس و یک نوار پهن حلقه 90 سانتی متری ایجاد کنید و انتهای آن را ببندید. حلقه را به دستگیره در یا جای محکمی بیاندازید. آرنج خود را با زاویه 90 درجه خم کرده و به اندازه ارتفاع شانه بالا بیاورید سپس کش را گرفته و در حالیکه شانه و آرنج در وضعیت درست خود قرار گرفته اند، دست را به آرامی به سمت بالا ببرید تا با سر در یک راستا یا سطح قرار بگیرد و سپس کش را بکشید تاجایی که درد احساس نشود. 30 ثانیه در این حالت مانده و سپس به آرامی دست را پایین آورده و کش را رها کنید. این تمرین را حدود 3 ست 8 تایی و 3 روز در هفته انجام دهید.
      
      

   6. پارو زنی در حالت ایستاده

      ٰمانند تمرین قبل با استفاده از کش پیتلاس یا نورار پهن (باند الاستیک) حلقه 90 سانتی ایجاد کنید و به دستگیره در محکم بیاویزید. سپس همانطور که ایستاده اید در حالی که آرنج دست در کنار بدن قرار گرفته آن را خم کنید و باند را نگه دارید. بازو را به سمت پهلو نگه داشته و آرنج را به آرامی سمت عقب ببرید و بعد از اینکه حدود 8 مرتبه این کار را پشت سرهم انجام دادید، به آرامی به حالت اول خود برگردید. این تمرین را در 3 ست 8 تایی و 3 روز در هفته انجام دهید. دقت داشته باشید هنگام کشیدن باند تیغه های شانه به هم نزدیک شوند.

   7. خم کردن آرنج با وزنه سبک

      در حالی که صاف ایستاده اید با دست خود یک وزنه سبک را نگه دارید. آرنج را به سمت پهلو نگه داشته و سپس به آرامی وزنه را به سمت شانه بند کرده و بالا ببرید. حدود 2 ثانیه در این حالت بمانید و به آرامی دست را به وضع قبل خود و رو به پایین بیاورید و دوباره این تمرین را انجام دهید. دقت داشته باشید که این تمرین را به آرامی انجام داده و دست خود را پیچ و تاب ندهید. این تمرین را 3 روز در هفته و حدود 3 ست 8 تایی انجام دهید. برای انجام این تمرین از وزنه های سبک شروع کرده و سپس وزنه ها را به تدریج سنگین تر کنید.

   8. کشش آرنج با وزنه

      در حالی که صاف ایستاده اید با دست خود یک وزنه سبک را نگه دارید. دست را بالا آورده و آرنج را خم کنید. وزنه را به سمت پشت سر خود ببرید و با دست دیگرتان دست وزنه دار را نگه دارید. آرنج را صاف کنید و دست را بالای سر به طور صاف و کشیده و حدود 2 ثانیه نگه دارید سپس به آرامی دست را پایین بیاورید. دقت کنید در انجام این تمرین عضلات شکم سفت و منقبض شود و پشت بدن به هیچ وجه خم نشود. این تمرین را حدود 3 ست 8 تایی و 3 روز در هفته انجام دهید.

   9. تقویت اسکاپولا

      ابتدا روی شکم خوابیده و سپس خیلی آرام تیغه های شانه را به یکدیگر نزدیک کنید و دست ها را صاف و کنار بدن قرار دهید. تاجایی که می توانید کمر را به پایین ببرید. و حدود 10 ثانیه در این حالت بمانید و به آرامی به حالت قبل برگردید. در طول تمرین دقت کنید که گردن منقبض و سفت نشود. حدود 10 بار و 3 روز در هفته این تمرین را انجام دهید.

   10. انقباض و انبساط اسکاپولا

       این تمرین را ابتدا با وزنه سبک انجام دهید و با پیشرفت و بهبود وضعیت شانه و به تدریج وزنه را سنگین تر کنید. روی یک میز یا تخت و رو به شکم قرار بگیرید. در دست آسیب دیده خود یک وزنه سبک قرار داده و سپس دست را از تخت آویزان کنید. در این وضعیت آرنج باید صاف باشد. سپس وزنه را به سمت بالا برده و تا جای ممکن تیغه شانه را به سمت مخالف آن ببرید.دقت کنید شانه به سمت گوش کشیده نشود. کمی مکث کرده و دوباره به حالت قبل برگردید. این تمرین را حدود 2 ست 10 تایی و 3 روز در هفته انجام دهید.

   11. چرخش داخلی و خارجی در حالت خوابیده با وزنه

       در تمرین چرخش داخلی روی تخت و به پهلو و رو دست آسیب دیده دراز بکشید و ستون فقرات خود را به وسیله بالشت صاف نگه دارید. دست آسیب دیده را کنار بدن قرار داده و آرنج را با زاویه 90 درجه خم کنید. سپس بازو را به آرامی بچرخانید و وزنه را به صورت عمودی بالا ببرید و دوباره به آرامی به وضعیت قبل برگردانید. در این تمرین وزنه در دستی است که روی آن دراز کشیده اید. در تمرین چرخش خارجی تمامی مراحل قبل را تکرار کرده و وزنه را در دستی بگیرید که رو به بالا قرار دارد. سپس به آرامی دست را از سمت پایین و شکم به سمت بالا ببرید. این تمرینات را در 2 ست 10 تایی و 3 روز در هفته انجام دهید.

   12. چرخش شانه به سمت داخل و خارج

       دراز بکشید و دست خود را صاف کنید. آرنج را با زاویه 90 درجه خم کنید.(انگشتان دست به سمت بالا باشند.) در این حالت بدون اینکه آرنج را از روی سطح بردارید، دستتان را به آرامی به سمت بالا برده و آرنج را بچرخانید. در صورت احساس درد زاویه را به 45 درجه تغییر دهید. این تمرینات را در 3 الی 4 ست 20 تایی انجام دهید. می توانید به تدریج از وزنه های سبک نیز استفاده کنید و این تمرین را انجام دهید.

   13. قرار دادن زانو بر روی صندلی

       زانوی خود را بر روی صندلی قرار داده و طوری که دستتان به نیمکت برسد رو به جلو خم شوید. دست دیگر را کنار بدن قرار داده و کف دست را به طرف بدن نگه دارید. دست را بالا بیاورید و به آرام و طوری بچرخانید که انگشت شست در بالا قرار بگیرد و زمانی که با شانه هم ارتفاع و موازی سطح زمین شد آن را نگه دارید. بعد از 5 ثانیه دوباره به حالت قبل برگردید. این تمرین را حدود 3 ست 20 تایی و 3 تا 5 روز درهفته انجام دهید.

2. فیزیوتراپی

   یکی از راه های درمانی قبل و بعد از جراحی روتاتور کاف شانه انجام روش های درمانی فیزیوتراپی می باشد. این روش ها عبارتند از:

   1. اولترا سوند تراپی

      این روش با دستگاه اولترا سوند و با گرما و حرارت، در جهت بهبود کشیدگی و پارگی، التهاب های تاندونی در کلینیک فیزیوتراپی انجام می گیرد.

   2. لیزر تراپی

      لیزرتراپی از روش های موثر برای درمان مشکلات مفصل، عضله، تاندون و... می باشد و به به افزایش فعالیت ها و شل شدن ماهیچه ها کمک کرده و باعث کاهش التهابات می شود.

   3. کایروپراکتیتک

      ماساژ به کمک دست از دیگر روش های درمانی فیزیوتراپی شانه می باشد و به گردش خون ،کاهش درد و التهاب مفصل شانه کمک می کند.

   4. شاک ویو تراپی

      شاک ویو تراپی با انرژی الکتریکی همراه بوده و به تحریک بافت، جریان گردش خون، کاهش درد و التهاب و بهبود و بازسازی تاندون ها می پردازد.

3. جراحی های پارگی روتاتور کاف شانه

   یکی از رایج ترین جراحی های آسیب های شانه، جراحی ترمیم تاندون روتاتور کاف شانه می باشد که به صورت های مختلف و با توجه به وضعیت و شرایط بیمار و تشخیص پزشک انجام می گیرد. در این جراحی پزشک سعی می کند قسمت آسیب دیده شانه را به طور دقیق بررسی کند و بعد از آن شروع به حرکت دادن تاندون مجاور می کند. بعد از اینکه بافت سالم را تشخیص داد شروع به ترمیم و بازسازی تاندون آسیب دیده می کند. روش ها و تکنیک های جراحی ترمیم تاندون روتاتور کاف شانه عبارتند از:

   1. روش سنتی و قدیمی (جراحی باز)

      روشی که از قدیم مورد استفاده قرار می گرفته است، جراحی باز با شکاف بزرگ در ناحیه شانه می باشد. در این روش جراح ابتدا شکاف بزرگی ایجاد کرده و سپس ماهیچه هایی که اطراف آن وجود دارند را از یکدیگر باز کرده و فاصله می دهند. سپس با مشاهده تاندون ها شروع به ترمیم ان ها می کنند.

   2. جراحی نوین (جراحی آرتروسکوپی)

      این تکنیک از جراحی های بسته و نوین در جراحی های شانه می باشد. در این روش جراح ابتدا یک برش بسیار جزئی در ناحیه شانه ایجاد می کند تا بتواند دوربین و ابزارهای جراحی را وارد آن ناحیه کند. سپس از روی مانتیور و با حرکت دوربین قسمت آسیب دیده را مشخص کرده و با مشاهده غیرمستقیم به جراحی و درمان و ترمیم آن می پردازد.

   3. جراحی نیمه باز

      در این روش جراح از روش های باز و آرتروسکوپی به طور هم زمان استفاده می کند و شکافی حدود 4 تا 6 سانتی در شانه ایجاد می کند.

مراقبت های بعد از جراحی روتاتور کاف شانه

انجام و رعایت مراقبت های لازم به بهبود سریع تر و نتیجه بهتر بعد از جراحی کمک می کند. برای مراقبت های بعد از جراحی باید این کارها انجام داه شوند:

1. استفاده از آتل و اسلینگ شانه بند

   بعد از جراحی برای بی حرکت نگه داشتن شانه و حفاظت از آن باید از اسلینگ استفاده شود.

2. استفاده از داروهای ضد التهاب و ضد درد

   این داروها حداقل تا یک هفته بعد از جراحی مورد استفاده قرار کی گیرند تا درد بیمار را کاهش و تسکین دهند.

3. استراحت و عدم فعالیت

   این کار باعث کاهش درد و ناراحتی و همچنین جلوگیری از آسیب و ضربه و فشار آمدن به شانه می شود و برای بهبود لازم و ضروری است. البته دراز کشیدن به پشت نیز می تواند باعث کاهش درد و کشیدگی شانه شود.

4. دوش گرفتن

   بعد از اینکه پزشک اجازه داد بیمار می تواند با آب ولرم و گرم دوش بگیرد اما نباید روی زخم را مالش دهد و همچنین نباید زخم را درون آب قرار دهد.(شانه در وان قرار نگیرد.)

5. تعویض پانسمان

   برای جلوگیری از عفونت باید پانسمان را تعویض کرد و البته با بهبود زخم بعد از پانسمان می توان از چسب زخم استفاده کرد.

6. انجام تمرینات فیزیوتراپی

   تمرینات فیزیوتراپی تعیین شده توسط فیزیوتراپیست باید با دقت، به آرامی و به طور مرتب انجام شوند.

7. روش های درمانی فیزیوتراپی

   بیمار باید به طور مرتب درمان های فیزیوتراپی را انجام دهد تا زودتر بهبود پیدا کند.

عوارض جراحی روتاتور کاف

بعد از جراحی به طور عادی و طبیعی ممکن است بیمار دچار عوارضی شود که البته اکثرا موقتی بوده و با انجام تمرینات فیزیوتراپی و روش های درمانی و یا بعد از مدتی به طور خود به خودی از بین رفته و برطرف می شوند. این عوارض عباتند از:

• ضعف و ناتوانی موقت در شانه و دست
• تورم و التهاب های موقتی
• محدودیت های حرکتی مفصل و بی حرکتی شانه تا چند هفته
• بی حسی و بی حرکتی موقتی
• درد به هنگام تکان دادن دست و شانه
• عفونت زخم و ناحیه جراحی شده
• اختلال در فعالیت های ورزشی و یا کارهای روزانه
• امکان لخته شدن خون
• امکان آسیب عصب

سوالات متداول

1. چه زمانی انجام جراحی روتاتور لازم و ضروری است؟

   هنگامی که بیمار در طولانی مدت و حدود 6 تا 12 ماه دچار علائم عارضه پارگی روتاتور کاف باشد و همچنین با انجام درمان های دیگر از جمله تمرینات فیزیوتراپی و روش های درمانی وضعیت بیمار بهبود پیدا نکند و در مواردی که درمان های دیگر درد بیمار را از بین نبرند و درد شدیدتر شود و یا ضعف عضلانی شدید در شانه داشته باشد، یعنی پارگی شدید و عمیق بوده و حتما نیاز به جراحی ترمیم روتاتور کاف شانه است.

2. دوره نقاهت بعد از جراحی ترمیم روتاتور کاف شانه چه مدت است؟

   یکی از عوامل موفقیت در جراحی و بهبود بعد از جراحی، رعایت نکات و مراقبت های لازم است. اگر فرد به طور مرتب تمرینات فیزیوتراپی تجویز شده و درمان های فیزیوتراپی و همچنین مراقبت های لازم را انجام دهد بعد از گذشت 4 تا 6 هفته از جراحی به تدریج می تواند شانه را حرکت دهد. قبل از 4 ماه، شانه باید بی حرکت باشد و سپس بعد از 4 ماه با تجویز و تشخیص پزشک شانه آزاد شده و می توان آن را حرکت داد که البته حتما باید به کمک فیزیوتراپیست و به تدریج و با انجام تمرینات مناسب و مخصوص شروع به حرکت شانه کرد. برای بدست آوردن قدرت و همچنین افزایش دامنه حرکتی شانه حدود 4 تا 6 ماه زمان لازم است. البته این زمان تقریبی و متغیر است و با توجه به وضعیت بیمار می تواند کاهش و افزایش بیابد.