دررفتگی مفصل ران در بزرگسالان و نوزادان |‌ علل، علائم و درمان

مفصل لگن و ران به هم مرتبط و متصل بوده و بخش عظیمی از وزن فرد را تحمل می کنند. این نواحی می توانند به دلایل مختلفی از زمان شکل گیری جنین و تولد نوزاد دچار آسیب های مختلفی شوند. همچنین ممکن است در سنین جوانی و سالمندی نیز به دلیل ورزش های مختلف و مکرر، ایجاد شده و موجب ناراحتی فرد شوند. یکی از این آسیب ها، دررفتگی مفصل لگن و ران (Hip dislocation) و بی ثباتی آن می باشد. به دنبال این آسیب عوارض دیگری در بدن اتفاق افتاده و موجب اختلالات حرکتی و عملکردی فرد می شود. در نتیجه جهت جلوگیری از این عوارض باید سریعا به متخصص ارتوپدی مراجعه شود. در این مقاله شما را با دررفتگی مفصل ران و لگن، انواع آن، علائم و علل ایجاد و روش های تشخیصی آن آشنا کرده و موثرترین روش های درمانی آن در سنین مختلف را به ارائه خواهیم داد.

دررفتگی مفصل ران و لگن چیست؟

مفصل لگن از مفاصل مهم بدن بوده که وظیفه تحمل وزن بالا تنه بدن را به عهده دارد و می تواند دچار آسیب های متفاوتی شود. این مفصل بین استخوان ران و استابولوم لگن قرار گرفته و ممکن است به دلایل مختلفی در محل اصلی خود خارج شود. در این حالت با توجه به ناحیه در آمده و جابه جا شده، مفصل به نواحی مختلف داخل و خارج حرکت کرده و ثبات خود را از دست می دهد که به این وضعیت دررفتگی گفته می شود. این دررفتگی ها در حدود ۷۰ الی ۸۰ درصد موارد موجب حرکت لگن به سمت عقب شده و در بیش از ۹۰ درصد آن ها به صورت اکتسابی از جمله در فعالیت های ورزشی اتفاق می افتد.

انواع دررفتگی لگن

این آسیب با عوارض و مشکلات مختلفی همراه بوده و انواع مختلفی دارد که عبارتند از:

1. دررفتگی خلفی لگن

   حدود ۹۰ درصد دررفتگی های لگن و ران در ناحیه استخوان های عقبی و پشتی اتفاق افتاده و موجب درد شدید در لگن و ران می شوند.

2. دررفتگی قدامی لگن

   این دررفتگی نسبت به دررفتگی های دیگر نادر بوده و منجر به آسیب عصب و شریانات در ناحیه جلوی ران می شود. این آسیب با پارگی سرخرگ و خونریزی و درد همراه می باشد.

3. دررفتگی مرکزی

   این دررفتگی در قسمت مرکزی استخوان لگن اتفاق افتاده و به طور معمول با شکستگی استابولوم نیز همراه بوده و برای درمان نیاز به جراحی دارد. (این نوع دررفتگی از نادرترین نوع دررفتگی مفصل لگن و ران است.)

علائم در رفتگی مفصل ران و لگن

دررفتگی لگن و ران به صورت مادرزادی و اکتسابی در سنین مختلف با علائم و نشانه هایی همراه می باشد. در صورتی که این مفاصل دچار دررفتگی شده باشند، فرد دچار علائم زیر خواهد شد:

1. درد لگن و ران

   این درد به صورت شدید و بدون وقفه در ناحیه لگن و ران حس شده و با انجام فعالیت تشدید می شود.

2. کاهش دامنه حرکتی

   در صورتی که فرد دچار دررفتگی لگن و ران شده باشد، نمی تواند بر روی پای آسیب دیده خود راه برود و روی لگن بنشیند.

3. کوتاهی پا

   در صورتی که ران پا دررفته باشد، ممکن است پای آسیب دیده کوتاه تر از پای دیگر به نظر برسد و یا فرم آن نسبت به پای دیگر غیرعادی باشد.

4. بی حسی و حس مورمور

   این اتفاق می تواند ناشی از آسیب دیدگی رگ سیاتیک و یا عصب های دیگر باشد که گاهی با بروز حس گز گز و مور مور شدن پاها همراه است.

5. صدا دادن مفصل ران و لگن

   در این وضعیت با تکان خوردن پا و لگن (جلو و عقب رفتن آن ها)، صداهایی مانند قژقژ، تق تق و... شنیده خواهد شد.

6. ضعف عضلانی

   در این شرایط فرد دچار ضعف در پا و لگن شده و گاهی نیز دچار فلج عضلانی می شود.

علل دررفتگی مفصل ران و لگن

دررفتگی لگن و ران به صورت مادرزادی و یا اکتسابی در سنین نوزادی، کودکی و بزرگسالی و به دلایل مختلفی اتفاق می افتد. علل ایجاد این آسیب در دو دسته کلی مادرزادی و اکتسابی عبارتند از:

1. دررفتگی مادرزادی مفصل ران

   دررفتگی مادرزادی زمانی است که استخوان لگن و ران به صورت مادرزادی و از بدو تولد از محل اصلی خود خارج شده باشند. این آسیب به دلیل دیسپلازی سر استخوان ران و یا حفره استابولوم اتفاق می افتد.

2. دررفتگی اکتسابی ران

   دررفتگی مفصل ران و لگن می تواند به دلیل آسیب های مختلف چه قبل از جراحی لگن و چه بعد از جراحی تعویض مفصل کامل ران و لگن اتفاق بیفتد. قبل از جراحی، سوانح مختلف از جمله تصادفات، سوانح ورزشی، فعالیت های ورزشی، سقوط از ارتفاع، زمین خوردن و هرگونه ضربه و فشار در ناحیه لگن و ران می تواند موجب بروز دررفتگی استخوان ران و لگن شود. چاقی، افزایش سن و بیماری های مختلف از جمله آرتروز موجب آسیب پذیری بیشتر ران و لگن شده و در نهایت می تواند موجب دررفتگی مفصل لگن و ران شود. بعد از جراحی تعویض کامل مفصل ران نیز در صورتی که کاسه استابولوم برای سر استخوان کوچک و یا بزرگ باشد، سر استخوان ران داخل آن قرار نگرفته و منجر به درفتگی مفصل لگن و ران می شود.

روش های تشخیص دررفتگی مفصل ران

بعد از بروز علائم و نشانه هایی از ناراحتی در بدن فرد، (ضعف، درد، ناتوانی و محدودیت و کاهش دامنه حرکتی لگن و ران)، بیمار برای تشخیص بیماری و عارضه ایجاد شده و همچنین بررسی و اطلاع از علت ایجاد آن، جهت درمان مناسب به پزشک متخصص ارتوپدی ارجاع داده می شود و متخصص نیز با انجام آزمایشات متعدد و متنوع، علت ایجاد ناراحتی و علائم، نوع عارضه و ناحیه آسیب دیده (لگن و ران) را به دقت مورد بررسی قرار می دهد. البته گاهی دررفتگی لگن مادرزادی بوده و پزشک از همان دوران نوزادی و کودکی این عارضه را با انجام آزمایشات خاصی تشخیص داده و جهت درمان آن اقدام می کند. آزمایشات و روش های تشخیصی در رفتگی لگن در سنین بالاتر و دوران نوزادی و خردسالی به ترتیب شامل موارد زیر می شوند:

1. ابتدا پزشک سوابق بیمار را از دوران نوزادی تاکنون مورد بررسی قرار داده تا از آسیب، بیماری و مشکلات موجود در بدن بیمار اطلاع یابد.
2. بعد از بررسی سوابق، به بررسی های فیزیکی پرداخته و با مشاهده ناحیه آسیب دیده، لمس آن و همچنین انجام حرکات مختلف و تکان دادن پا در جهات مختلف، میزان تورم و درد ران و لگن و همچنین میزان آسیب و ناراحتی ایجاد شده در این نواحی را می سنجد.
3. در صورتی که تشخص پزشک آسیب لگن و ران باشد، به منظور اطلاع از علت درد و نوع عارضه و همچنین مشاهده زوائد استخوانی و بررسی مشکلات دیگر از جمله عفونت ها، تومورها و... با استفاده از اشعه ایکس، از مفصل لگن و ران عکس می گیرد.
4. مرحله بعد که به تشخیص دقیق تر کمک کرده و به صورت سه بعدی از ناحیه لگن و ران عکس برداری می کند، سی تی اسکن می باشد. این نوع عکس برداری تصویر دقیق تری از جزئیات آسیب و محل دررفتگی استخوان های ران و لگن به پزشک ارائه می دهد.
5. مرحله بعد از سی تی اسکن معمولا استفاده از ام آر آی بوده که پزشک با استفاده از آن، ناحیه آسیب دیده لگن و ران را به طور واضح و دقیق تری بررسی کرده و میزان آسیب وارد شده (دررفتگی لگن و ران)، علت و نوع دررفتگی، همچنین عصب هایی که تحت فشار قرار گرفته اند، را نیز می سنجد و می تواند، عوارض و مشکلات پنهانی که با آزمایشات دیگر قابل تشخیص نیستند را نیز به پزشک نشان دهد.
   در نوزادان و کودکانی که به طور مادرزادی دچار این عارضه شده اند، تست های زیر جهت تخیص انجام می گیرد:

1. تست تلسکوپی

   در این تست، پزشک ابتدا کودک را بر روی شکم خوابانیده و بعد از آن به کمک یکی از دستان خود سمت سالم لگن را نگه داشته و با دست دیگر نواحی ساق پا و یا ران دررفته را می گیرد و در امتداد ران به سمت پایین کشیده و سپس به سمت بالا هل می دهد. در این حرکت پزشک می تواند از دررفتگی استخوان لگن و ران مطلع شود. چرا که به دلیل قرار نگرفتن سر استخوان ران در حفره استابولوم، ران به سمت بالا و پایین حرکت می کند و این نشانه ای از دررفتگی ران و لگن می باشد.

2. تست لنگش

   از آنجایی که کودکان مبتلا به دررفتگی لگن و ران مادرزاد، نسبت به کودکان دیگر دیر تر راه می افتند، پزشک بعد از بررسی زمان راه افتادن کودک و پرسیدن سوالاتی از والدین، راه رفتن کودک را مشاهده کرده و می سنجد. در این وضعیت اگر کودک به یک سمت خم شود (وزن بدن را روی یک پا بیاندازد) و در هنگام راه رفتن دچار لنگش باشد، پزشک می تواند تشخیص دهد که کودک دچار درفتگی لگن و ران شده است.

3. تست ترندلنبرگ

   تست ترندلنبرگ از تست های فیزیکی بوده که پزشک به کمک آن می تواند دررفتگی لگن و ران را تشخیص دهد، در این وضعیت پزشک از بیمار و کودک می خواهد که روی دو پا بایستد و دستان خود را به دیوار تکه دهد تا تعادل حفظ شود. سپس پای سالم خود را از روی زمین بلند کرده و روی پای دردناک بایستد. در این شرایط فرد بزرگسال و یا کودک قادر به حفظ تعادل نخواهند بود و این نشانه ای از دررفتگی ران و لگن می باشد.

روش های درمان دررفتگی لگن و ران

دررفتگی لگن از جمله عوارضی است که برای درمان آن باید به صورت اورژانسی و سریعا به پزشک مراجعه شود. بعد از بررسی وضعیت لگن و ران و میزان دررفتگی، در صورت عدم وجود شکستگی در استخوان، پزشک استخوان ران و لگن را با کمک دست در سرجای خود جا می اندازد و بعد از آن نیز روش های درمانی دیگر را جهت بهبود سریع تر و جلوگیری از آسیب های احتمالی در لگن و ران تجویز می کند. اما اگر وضعیت حاد باشد، ممکن است درمان به جراحی نیز ختم شود. در رابطه با درمان های این عارضه و آسیب در این بخش توضیح کاملی در اختیار شما قرار خواهیم داد:

1. درمان های اولیه دررفتگی لگن و ران

   درمان های اولیه از دسته روش های مراقبتی هستند که در طول درمان و در کنار سایر روش های درمانی نیز انجام شده و به بهبود وضعیت بیمار و کاهش ناراحتی های او کمک می کنند و البته تاثیر مثبتی بر روند درمانی خواهند داشت. این روش ها عبارتند از:

   • دارو درمانی

     این روش درمانی به تسکین درد ایجاد شده در ناحیه لگن و ران کمک کرده و به صورت موقت درد را کاهش می دهد. اما باید دقت شود هر دارویی مناسب هر شخص نیست و بهتر است مصرف دارو زیر نظر پزشک انجام شود.

   • ماساژ درمانی

     یکی دیگر از روش های درمان اولیه و البته مراقبتی که در خانه انجام می گیرد، ماساژ درمانی می باشد. این حرکت می تواند به بهبود و تسکین وضعیت درد و ناراحتی ایجاد شده در لگن و ران کمک کند. البته این روش در خانه به صورت های مختلفی انجام شده و در کلینیک فیزیوتراپی نیز توسط فیزیوتراپیست به شکل های مختلفی صورت می گیرد و در نهایت با افزایش گردش خون در بافت های آسیب دیده، موجب بهبود ناراحتی های موجود در ران و لگن شده و به کاهش درد و تورم و بهبود بافت کمک کرده و از آسیب های احتمالی جلوگیری می کند. در خانه این روش را می توان با استفاده از حوله گرم، آب ولرم، پمادهای ضد درد و التهاب، روغن های گیاهی و .... نیز انجام داد.

   • استراحت

     جهت کاهش درد و جلوگیری از آسیب شدیدتر ران و لگن نباید هیچگونه فعالیت و حرکتی در ناحیه ران و لگن انجام گیرد و باید به ران و لگن استراحت داده شود.

2. فیزیوتراپی دررفتگی ران و لگن

   بخشی از روش های درمانی که بعد از جای اندازی استخوان لگن و ران و همچنین بعد از جراحی حتما باید انجام شود تا فرد در اسرع وقت بهبود پیدا کند، فیزیوتراپی و توانبخشی می باشد. این روش درمانی شامل تکنیک های مختلف و روش های دستی، غیر دستی و تمرینات ورزشی و فیزیوتراپی می باشد که توسط دستگاه های پیشرفته و یا فیزیوتراپیست انجام می گیرد. این متدها به درمان آسیب های ایجاد شده در لگن و ران پرداخته و علاوه بر بهبود وضعیت استخوان جا افتاده لگن به بهبود و کاهش درد و تورم لگن و ران کمک کرده و با تحریک و ترمیم بافت آسیب دیده لگن (تاندون ها، عصب ها و همچنین رباط ها) موجب افزایش گردش خون در بافت های آسیب دیده لگن شده و از بروز آسیب های شدید و احتمالی بعدی نیز جلوگیری می کنند. این تکنیک ها موجب بهبود سریع تر لگن و ران، افزایش دامنه حرکتی ران و لگن و بهبود وضعیت تعادلی و راه رفتن فرد بدون کمک می شوند. لازم به ذکر است که روش های فیزیوتراپی انواع مختلفی داشته و با توجه به نوع دررفتگی، شدت و میزان دررفتگی و سن بیمار (نوزاد، کودک، بزرگسال)...مورد استفاده قرار می گیرند و شامل موارد زیر می شوند:

   1. شاک ویو تراپی

      فیزیوتراپیست در این روش کاربردی و موثر با اعمال جریان الکتریکی کنترل شده به ناحیه آسیب دیده (لگن و ران)، موجب ایجاد شوک در ناحیه آسیب دیده و بافت ها شده و در نهایت به کاهش درد و التهابات و بهبودی استخوان های دررفته و یا آسیب دیده مفصل ران و لگن می پردازد. همچنین علاوه بر کمک به افزایش دامنه حرکتی، از بروز و تشدید آسیب استخوان ها (دررفتگی، ترک و شکستن استخوان ها) و عوارض مرتبط با آن جلوگیری می کند.

   2. اولتراسوند تراپی

      در این روش درمانی فیزیوتراپیست با استفاده از اعمال و انتقال امواج فراصوت کنترل شده به مفصل لگن و ران دررفته، به درمان آسیب دیدگی های ران و لگن پرداخته و موجب بهبود بافت ها و استخوان ها می شود. این امواج توسط دستگاه اولتراسوند و به صورت عمقی وارد بافت ها شده و با تحریک بافت به ترمیم آن ها و افزایش گردش خون پرداخته و در نهایت موجب تسکین و کاهش درد و تورم شده و به افزایش دامنه حرکتی نیز کمک می کنند.

   3. تحریکات الکتریکی

      در این روش فیزیوتراپیست با اعمال جریان الکتریکی و انتقال آن توسط الکترودها به ناحیه لگن و ران موجب تحریک و ترمیم بافت ها و استخوان ها شده و همچنین می تواند به افزایش جریان خون در بافت های آسیب دیده و همچنین افزایش دامنه حرکتی و انعطاف پذیری ران و لگن کمک کند. ناگفته نماند این روش درمانی از وقوع آسیب های شدیدتر و بروز عوارض مرتبط با آن نیز جلوگیری کرده و بعد از جراحی نیز می تواند، به بهبود سریع تر و بازگشت عملکرد ران و لگن کمک کند.

   4. کایروپراکتیک

      این تکنیک درمانی در دسته منوال تراپی و تکنیک های دستی قرار گرفته و نوعی ماساژ می باشد که توسط دست فیزیوتراپیست انجام می گیرد و موجب بهبود جریان و گردش خون، تحریک و ترمیم بافت های آسیب دیده و جای اندازی استخوان های لگن و ران در جایگاه اصلی خود شده و در نهایت به کاهش درد و تورم مفصل لگن و ران و همچنین بهبود سریع تر فرد و جلوگیری از بروز آسیب های بیشتر کمک می کند.

   5. لیزر تراپی

      در این روش فیزیوتراپیست از اشعه لیزر استفاده کرده و با تاباندن آن بر روی محل آسیب دیده ران و لگن و نفوذ اشعه ها به داخل بافت ها و استخوان ها، موجب بالا بردن جریان و گردش خون، تحریک و ترمیم آن ها و همچنین کاهش تورم، کاهش درد و اسپاسم های عضلانی شده و به بهبود سریع تر استخوان ها و بافت های آسیب دیده ران و لگن کمک کرده و از بروز آسیب بیشتر نیز جلوگیری می کند. این روش درمانی چه بعد از جای انداختن استخوان ها و چه بعد از جراحی بسیار مفید بوده و با توجه به وضعیت بیمار به صورت تکنیک کم توان و یا پرتوان مورد استفاده قرار می گیرد.

   6. مگنت تراپی

      از دیگر روش های موثر و کاربردی فیزیوتراپی که می تواند به بهبود وضعیت استخوان ها و بافت های آسیب دیده کمک کند، مگنت تراپی یا همان درمان الکترومغناطیسی می باشد که به روش های مختلف انجام شده و فیزیوتراپیست طی آن با اعمال نیروی مغناطیسی در ناحیه آسیب دیده لگن و ران، موجب ایجاد میدان مغناطیسی در بدن شده و در نهایت با تحریک بافت های آسیب دیده به ترمیم آن ها و کاهش دردهای مفصل ران و لگن می پردازد. این روش درمانی منجر به افزایش سطح اکسیژن سلول ها و انتقال بهتر مواد مغذی به محل آسیب دیده و بهبود وضعیت ران و لگن می شود.

   7. تمرین درمانی و تمرینات ورزشی

      این بخش از خدمات و تکنیک های فیزیوتراپی مربوط به تمرینات و حرکات ورزشی بوده که شامل تکنیک های کششی، تقویتی و تعادلی می شوند و به بهبود درد و تورم، اسپاسم عضلانی و ثبات مفصل کمک کرده و موجب تسکین ناراحتی های نواحی تحتانی بدن می شود. کلیه این تمرینات توسط فیزیوتراپیست و با توجه به وضعیت بدن بیمار و سن بیمار صورت می گیرد. در ادامه چندین نمونه از ورزش های موثر در بهبود این آسیب و عوارض ناشی از آن (دررفتگی لگن و ران) را به شما معرفی خواهیم کرد:

      • کشش عضلات خم کننده لگن

        برای انجام این تمرین روی زمین یک بالشت نرم قرار دهید و سپس جهت کشش عضله خم کننده لگن در سمت راست بدن، روی زمین به شکل زانو زده قرار بگیرید و یکی از پاها را از زانو خم کنید و جهت حفظ تعادل به سمت جلو آورده و زانوی پای عقب را روی بالشت قرار دهید. کمر خود را در حالت عادی و نرمال نگه داشته و وزن بدن را به سمت جلو بیاندازید. روی حرکت لگن تمرکز کنید. (باید در ناحیه جلوی سمت چپ لگن احساس کشش داشته باشید.) روزانه حدود ۲ ست سه تایی این تمرین را انجام دهید.

      • دور کردن لگن از بدن

        برای انجام این تمرین به پهلو دراز کشیده و پای زیرین خود را از زانو خم کنید. پای دیگر را بلند کرده و عضللات ران را منقبض و سفت کنید. پا را به صورت صاف و کشیده بالا نگه داشته و به آرامی به پای دیگر نزدیک کنید و مجددا بالا ببرید. چندین مرتبه این حرکت را انجام دهید. سپس به پهلوی دیگر خوابیده و مجددا این تمرین را انجام دهید. (این تمرین را روزانه در ۲ ست ۲۰ تایی تکرار کنید.)

      • تقویت عضلات لگن و ران با کش

        برای انجام این تمرین ابتدا یک کش را گرفته و مقابل یک میز، صندلی و یا در قرار بگیرید. یک سر کش را به پایین در، میز و یا صندلی بسته و سر دیگر را به مچ پای آسیب دیده ببندید. (پای آسیب دیده باید دورتر از پای دیگر قرار بگیرد.) سپس پای آسیب دیده خود را از پای دیگر دور کنید و حدود ۲ الی ۳ ثانیه در این وضعیت بمانید. مجددا پای آسیب دیده را به پای سالم نزدیک کرده و دوباره این حرکت را تکرار کنید.

      • بالا بردن پا به صورت صاف

        برای انجام این تمرین ابتدا روی زمین و به پشت دراز بکشید و یکی از پاها را خم کنید. در همین وضعیت پای دیگر را صاف کنید و عضلات ران خود را نیز سفت و منقبض کنید. در همین حالت پا را بالا ببرید و حدود ۳۰ سانتی متر از زمین فاصله دهید. چندین ثانیه در این وضعیت بمانید. خیلی آرام پای خود را پایین آورده و مجددا این حرکت را با پای دیگرتان نیز انجام دهید.

      • کشش عضله چهار سر ران در حالت دمر

        برای انجام این تمرین ابتدا در حالت دمر (به پشت) بر روی تشک و یا تخت قرار بگیرید. زانوی خود را از پشت خم کرده و با دست خود از انگشتان پا و یا قوزک و مچ پا بگیرید و در همین حالت پای خود را به سمت باسن بیاورید. (این کار را تا جایی انجام دهید که در قسمت جلوی ران کشش احساس شود.) دقت داشته باشید در این حالت باید زانوها به هم چسبیده باشند. بعد از گذشت چند ثانیه خیلی آرام پا را شل کرده و روی زمین قرار دهید. این تمرین را مجددا انجام دهید.

      • پل

        برای انجام این تمرین ابتدا روی زمین (روی تشک) دراز کشیده و زانو ها را خم کنید. (کف پا باید روی زمین بماند، حفظ شود.) عضلات شکم را منقبض کرده و کمر، باسن و لگن را از روی زمین بلند کنید. باید کمر، باسن و سر زانوها در یک خط قرار بگیرند. حدود ۵ ثانیه در این وضعیت قرار گرفته و این تمرین را با توجه به برنامه فیزیوتراپیست و درمانی انجام دهید.

      • کشش همسترینگ در حالت خوابیده

        برای انجام این تمرین ابتدا روی زمین (روی تشک) دراز کشیده و یکی از پاهای خود را از ناحیه زانو خم کنید.(دقت داشته باشید که کف پا روی زمین حفظ شود.) در حرکت بعد، پای دیگر را طوری که صاف و مستقیم باشد، بلند کرده و تا جای ممکن بالا نگه دارید. یک طناب یا کش را از پشت پنجه پا عبور داده و به کمک دستان خود، کش را بکشید. باید در پشت زانو و ران خود کمی کشش احساس کنید. بعد از ۶۰ ثانیه پا را پایین آورده و کمی استراحت کنید. پس مجدد این تمرین را با پای دیگر انجام دهید

3. جراحی استخوان ران و لگن

   در صورتی که وضعیت دررفتگی استخوان لگن و ران شدید و حاد باشد و با شکستگی استخوان همراه باشد، پزشک مجبور به جراحی خواهد بود، چرا که جای اندازی استخوان ها به صورت دستی امکان پذیری نیست. این جراحی و جای اندازی در سنین مختلف و با توجه به نوع و شدت آسیب (دررفتگی و شکستگی) به شکل های مختلف انجام می گیرد:
   1.  جای اندازی سر استخوان در داخل استابولوم به صورت جراحی باز از روش هایی است که به منظور بهبود وضعیت بیمار انجام می گیرد. در صورت بروز فشار روی استخوان سر ران جراح عامل فشار را نیز بر طرف کرده و به آزاد سازی استخوان کمک می کند. در سنین زیر ۱۸ ماه (نوزادان) هنگام جراحی، جراح جای اندازی را از مفصل ران به سمت داخل کشاله ران انجام می دهد و در صورتی که استابولوم در سنین ۵ سالگی همچنان رشد کافی نداشته باشد، جراح جهت عمیق کردن آن، جراحی را به روش استئوتومی انجام می دهد. در صورتی که در سنین ۱۸ ماهگی سر استخوان ران دررفته و به سمت بالا قرار گرفته باشد، جراح جهت پایین آوردن سطح استابولوم، استخوان ران را استئوتومی کرده و سپس بخشی از آن را برداشته که به این کار کوتاه کردن یا shortening گفته می شود.
   2.  تعویض مفصل ران از دیگر روش های جراحی مفصل ران و لگن دررفته بوده که این نوع جراحی در صورتی انجام می گیرد که فرد در دوران کودکی درمان موفقیت آمیز نداشته باشد و در سنین ۳۰ به بالا دچار آرتروز و تحلیل رفتگی مفصل ران و لگن شود و یا کمر دردهایی ناشی از عوارض لوردوز و یا اسکولیوز داشته باشد. در این وضعیت جراحی برای فرد توصیه نمی شود و بهتر است از روش های غیر جراحی (فیزیوتراپی و دارو درمانی) استفاده کند. در صورتی که این درمان ها نتواند موجب بهبود شود، جراحی تعویض مفصل کامل ران صورت خواهد گرفت.

4. پاولیک هارنس

   این روش درمانی مخصوص نوزادانی است که در همان اوایل تولد، دررفتگی لگن و ران آن ها مشخص شده و پزشک جهت حفظ پایداری و ثبات مفصل و همچنین رشد طبیعی استخوان ران و لگن، از یک اسپلینت مخصوص پارچه ای به نام پاولیک هارنس استفاده کرده و لگن و ران را درون آن قرار می دهد. این اسپلینت به صورت مداوم و تاچندین هفته با تشخیص پزشک مورد استفاده قرار گرفته و فقط باید توسط خود پزشک بر داشته شود.

سوالات متداول

1. دررفتگی لگن و عدم درمان آن چه عوارضی به دنبال دارد؟

   به دنبال دررفتگی های لگن و ران درصورتی که فرد دیر به درمان اقدام کند و یا درمان خود را به طور مرتب و کامل انجام ندهد، ممکن است دچار عوارض و آسیب های دیگری شود. عوارض ناشی از دررفتگی لگن و ران عبارتند از:

   1. آسیب های عصب سیاتیک

      از آنجایی که عصب سیاتیک در این نواحی قرار گرفته، ممکن است طی دررفتگی استخوان های لگن و ران، این عصب دچار فشردگی، فلج و یا آسیب های دیگری شود. البته در صورتی که نوع آن نوروپراکسی باشد، ممکن است به صورت خود به خود درمان شود.

   2. نکروز و سیاه شدن استوان سر ران

      هنگام دررفتگی استخوان لگن و ران رگ ها و عروق خونی تغذیه کننده دچار آسیب شده و به دنبال این اتفاق، خون رسانی به درستی به استخوان سر ران اتفاق نیفتاده و استخوان دچار نکروز می شود.

   3. استخوان سازی نابه جا

      گاهی به دنبال دررفتگی استخوان های لگن و ران در نزدیک عضلات اطراف این استخوان ها، استخوان های زائدی به وجود آمده که موجب محدود کردن حرکات مفصل ران می شود.

   4. تحلیل رفتگی و سایش مفصل و غضروف ها

      هنگام دررفتگی لگن و ران، ممکن است در ناحیه استخوان استابولوم و یا سر ران شکستگی اتفاق بیفتد. این شکستگی به مرور زمان می تواند موجب تحلیل رفتگی مفاصل و سایش آن ها شود. همچنین در صورت بروز نکروز ممکن است بعد از چندین ماه و یا چندین سال فرد دچار عارضه تحلیل رفتگی و ساییدگی مفصل و غضروف شود.

   5. لنگش

      دررفتگی استخوان لگن و ران موجب کوتاهی پای آسیب دیده نسبت به پای دیگر شده و به دنبال این اتفاق فرد هنگام راه رفتن دچار لنگش می شود و در حفظ تعادل خود به مشکل می خورد.